Imiona
Pan Podziemnego Świata, Sędzia Dusz, Zbieracz Klejnotów, Czarnoksiężnik z Otchłani,Balejgr (dla Norsów)
Symbole
Symbolem przewodnim Glęwita jest miandyr, znak rzeczy ukrytych i tajemniczych. Nie mniejważne są również wilcze zęby, oznaka siły i mądrości. Właśnie to zwierzę, wilk, a także kruk, posłaniec śmierci, są świętymi zwierzętami boga. U Norsów także występuje znak Otchłanii, używany przez złych czarnoksiężników, a uznawany za symbol Sędziego Dusz. Dodatkowo, Norsowie zamiast wilka w żmii dopatrują się zwierzęcia Glęwita.
Wygląd
Sędziwy, zgarbiony to staruch, blady niczym duchy, którymi jest otoczony. Pan Świata Podziemnego to bóstwo tajemnicze i często nieprzyjazne, zarazem zaś sprawiedliwe w osądach nad duszami zmarłych, które wysyła do jednej z trzech krain swego królestwa, a zależy to od uczynków za życia popełnionych. Broda Glęwita, długa i siwa, upstrzona jest różnej maści klejnotami, które przecież rodzą się w jego domenie, głębinach ziemi. W ręce trzyma wagę ze srebra, w drugiej – kostur magiczny. Szata jego zaś prosta, opadająca aż do ziemi, koloru czerni mrocznych podziemi.
Norsowie przedstawiają oczy bóstwa niczym bezdenną, czarną otchłań, zaś u jego stóp umieszczają żmiję.
Domena
Terytorium boga to wszystko, co z ziemią związane jest i z jej głębinami. Pełni rolę również sędziego i władcy zaświatów. Na lewej szali swej srebrnej wagi kładzie bursztyn, na drugiej zaś duszę; jeżeli dusza ważyć będzie więcej niż bursztyn, znak to iż dużo dobrych uczynków spełniła i zasługuję na miejsce w Wiraju, miejscu wiecznego szczęścia. Gdy szale się zrównają, odchodzi dusza do Szaławy, miejsca zwyczajnego i pospolitego. Wielka męka czeka tych, których dusza nie przeciążyła bursztynu – trafiają oni do Zripa, doliny katusz. Glęwit patronuje także kupcom i górnikom, którzy tak jak on zbierają bogactwa. Jest również przychylny magom i szamanom, którzy podobnie jak on, zgłębiają tajemną sztukę.
Według Norsów Glęwit para się ciemną magią i to on hoduje żmija, który ma pożreć słońce, co oznaczać ma koniec świata.
U Slavów Środkowych nacisk u jest położy na bogactwie, jakim Glęwit może obdarować. Jest on powszechnym bóstwem wśród kupców, górników i niektórych rzemieślników.
Obrzędy
Oględziny – święto to odbywa się w dzień przed kalendarzową wiosną. Poganie przychodzą na cmentarze i biesiadują, rozmawiając o tych, którzy odeszli. W środku uczty zakładają krucze i wilcze maski oraz intonują pieśń pochwalną Glęwitowi. Następnie formują korowód w kształcie węża, a ich stopy kreślą znak miandyru. Po wszystkim zdejmują maski i w ziemi zakopują kamień, na którym wyryte są za pomocą symboli życzenia ludzi, którzy proszą bóstwo o spełnienie ich.
U Norsów znany jest obrzęd zwany Kabałą:
W każdą równonoc, wszelkie złe duchy, czarnoksiężnicy i wiedźmy zbierają się na najwyższym wzgórzu w okolicy, by złożyć ofiarę z kruka i żmii, grzebiąc je żywcem na cześć Glęwita. Rozpoczyna się potem wielka narada połączona z ucztą, pod której koniec podobno zwierzęta ofiarne powstają z ziemi jako nieumarli, służąc Wielkiej Kabale, czyli przewodniczącemu zgromadzenia.
Slavowie Środkowi obchodzą święto noszące nazwę Bogatyny:
Uroczystość ta ma na celu uczczenie aspektu Glęwita, jakim jest bogactwo. W tym dniu, przypadającym na ostatni dzień pozimku, ludzie chowają swoje skarby, które mają być zabezpieczeniem na czarną godzinę, w ziemnych, bezpiecznych kryjówkach. Przesąd głosi, iż dla osoby o najczystszym sercu wyrośnie drzewko, którego owoce będą ze szczerego złota. Złodzieje zaś, tak łakomi podczas święta, są surowo tępieni za świętokradztwo; często też uczciwi obywatele zakopują różne, bezwartościowe drobiazgi, tworząc mnogość kopczyków, które zdezorientują potencjalnego nieuczciwego człowieka.