Uwaga! Gra jak i rejestracja została bezterminowo wyłączona.
Menu
Eadern
2018-10-17 17:06:15

Eadern jest krainą, niczym raj. Lecz jak każdy raj...Eadern przepełniony jest wojną.



Główne miasto regionu: Drohszcz

Inne miasta regionu: Atialon, Dobrohoczo, Trójdroże

Kontrola: region podzielony między frakcjami

 

Położenie i podział
Eadern jest krainą położoną na zachodzie Kontynentu, wzdłuż jego wybrzeża. Na północy graniczy z Norsą, zaś na południu sięgał do niedawna aż po wąski pas wybrzeżą między Ścianą Szarych Szczytów a morzem. Wschodnią granicę dzieli z Caratem Raweny.

(kliknij na obrazek aby powiększyć)

 

1. Księstwo Jelenia - władca księżę Szyrko
2. Ziemie Stanicy
3. Marchia Północna - władca książę Gawłąd Połówka
4. Księstwo Chołowia - Warchołwie - władca Bolko Gruby "Dzik"
5. Ziemia Drohicka - Drohiczanie - władca książę Leszko Czarny "Zmór"
6. Księstwo Oborwia - Oboryci - władca książę Chraczko III
7. Księstwo Raszków- Raszkowie
8. Księstwo Opolcza - Opolczanie

Klimat
Klimat krainy jest dość łagodny, pod dużym wpływem wybrzeża morskiego i gęstych lasów. Zimy są tutaj umiarkowane, zaś lato ciepłe i sprzyjające rolnictwu. Góry Północne zatrzymują większość mroźnego powietrza z Norsy, mimo to klimat w tamtych rejonach jest chłodniejszy, a ilość opadów większa. Południe krainy jest cieplejsze, ma również dłuższy okres wegetacyjny. Można wyróżnić wszystkie cztery pory roku.

Geografia
Eadern jest krainą równinną, o mało zróżnicowanym krajobrazie. Na północy,wschodzie i podnóżu Ściany Szarych Szczytów nadal dominują potężne, nieprzebyte lasy. Na północy są to praktycznie same bory, lecz wschód pokrywają ciemne puszcze, z rzadka kiedy karczowane na niewielkie osady Slavów. Wybrzeże jest krainą łąk i pól uprawnych, ciągnących się czasami po sam horyzont. Środek krainy zajmuje zaś trawiasta równina, majaca koniec dopiero za wschodnim brzegiem głębokiej rzeki Aukar.

Historia
Niewiele wiadomo o prehistorii tej pięknej krainy. Ktokolwiek zamieszkiwał ją przed obecnymi ludami, pozostawił po sobie niewiele śladów, które przetrwały do dzisiejszego dnia. Dlatego też obecną historię Eadern datuje się od przybycia na te ziemie Slavów.

Wiadomo, że już osiemset lat przed obecnymi czasami, plemiona Slavów z północy podejmowały wędrówki w poszukiwaniu dogodnych do osiedlenia ziem, lub przynajmniej możliwości ograbienia ich mieszkańców. Obecni mieszkańcy Raweny są potomkami ludzi przybyłych właśnie w takim najeździe i osiadłych w opuszczonych przez rasę Tzar miastach. Slavowie z zachodu mogą być krewniakami owych plemion, choć brak na to dostatecznych dowodów. Niewiele bowiem przetrwało kronik z tamtych czasów, a te pisane potem wspominają tylko sporadycznie i niepewnie o mieszkańcach tej okolicy. Bardzo możliwe więc, iż Slavowie Zachodni są potomkami wcześniej migrujących plemion, bądź przybyli do Eadern z północy, przechodząc przez Norsę. Prawdą byłyby wtedy legendy o trzech wielkich slavskich wodzach, z których dwaj ruszyli ze swymi ludźmi w inne strony świata, podczas gdy trzeci został na północy...
Dalsza historia jest mozaiką plemiennych wojen oraz okresów pokoju. Do 211 roku Naszej Ery na tym terenie pozostaje jedynie jedenaście większych plemion, nieustannie ze sobą skłóconych. Po kolejnych stu, władza w regionie pozostaje w rękach już siedmiu kniaziów, obejmujących spore domeny w granicach współczesnego Eadern. Zmniejszenie liczby wojujących plemion nie osłabia konfliktów, wręcz przeciwnie. Samowładcy zaczynają coraz mocniej rywalizować o prym, nie zauważajac zmiany w koniunkturze politycznej sąsiednich krain. Na południu od ponad czterystu lat umacnia się potęga Zakonu, zaś na wschodzie Car zaczyna coraz śmielej sobie poczynać. Do tego dochodzi ciągła groźba morskich najazdów barbarzyńskich Norsów, prawdziwego postrachu wybrzeży jak wtedy, tak i teraz.

Na fali tej wiszącej nad krainą grozy, wypływa niespodziewanie, około roku 397, młody wojownik nazwany przez historię: Eadern. Nie wiadomo skad się wziął, nawet jego imię nie ma slavskiego pochodzenia. Wiadomo jednak, że zebrał wokół siebie silną drużynę i przy jej wsparciu zaczął nawoływać do zjednoczenia plemion. Oczywiście samozwaniec posiadający prywatną armię nie był w smak żadnemu z tamtejszych kniaziów, lecz bezkompromisowe zwycięstwa w walce z najazdami Norsów sprawiły, iż urósł on do rangi bohatera. W 398 roku był już na tyle wielbiony przez plemiona północy, iż kniaź Księstwa Jelenia, Rzynik, ofiarowuje Eadernowi półwysep Wilczy Kieł, przyłączając się jako pierwszy do jego wielkiej sprawy. Wkrótce półwysep staje się miejscem, gdzie swój cień rzuca pierwszy kamienny zamek w tej krainie, starożytny Kraszcz. Wokół niego zaś wyrasta miasto, znane dzisiaj jako Drohszcz.

Struktura społeczna
Zasadniczą sprawą jest częściowe przekształcenie pierwotnych struktur plemiennych w zależności feudalne.
Wiec ustąpił już dawno władzy kniaziów, a ci podporządkowali się woli króla, swoim ziemiom nadając tytuł księstw. Jedynie część mieszkańców północy kraju nadal utrzymuje podział plemienny, czasami nawet stosując zgromadzenie ludu jako formę ciała doradczego kniazia.
Książę posiada zazwyczaj jeden duży lub kilka małych grodów, wybudowanych prawie wyłącznie z drewna. Kamień jest dla Slavów Zachodnich luksusem i jedynie wielki władca, taki jak król, może sobie pozwolić na kamienny zamek pokroju starego Kraszcza. Gród daje bezpieczeństwo, toteż z czasem przylepiły się do nich zaczątki miast. Biedne lepianki bądź drewniane chatyny, gdzie pospołu mieszka człek i bydlę, mogą jednak odstraszyć co bardziej wygodnickich.
Reszta kraju upstrzona jest opolami, wsiami rodowymi, często praktycznie bez wiedzy o innych. Żyje tam lud prosty, acz życzliwy. Myli to często przyjezdnych, biorących ich za pokornych chłopów. Znają oni swego pana, lecz pańszczyzny jeszcze tutaj nie wprowadzono, a nawet gdyby, Slavowie mają twarde karki i krnąbrne gęby, nawykłe do bitki oraz popitki. Jeżeli chodzi o to ostatnie, nie odbiegają od swch kuzynów z północy. Uwielbiają miody i piwa, zaś na południu sprowadzono winorośl, dającą interesująco cierpkie wino.
Dla prostego Slava z typowego sioła, w istocie zmieniło się najmniej. Nadal nosi on lnianą, prostą koszulinę, orze pole starym wołem i próbuje utrzymać ze swej pracy sporą, wielopokoleniową rodzinę. Raczkujące stany, szumnie przezwane mieszczaństwem oraz kupcami, ograniczone są skromnie do stolicy, także kilku co bardziej znaczących osad. Ci drudzy mają się wprawdzie nieco lepiej, ale daleko im do bogatych ciułaczy z ziem Sojuszu Imperialnego. Przemiany kulturowe zrodziły jednak zupełnie wcześniej nieznaną warstwę, odgrywającą w państwie coraz większą rolę, mianowicie szlachtę.
Dawniej każdy kniaź utrzymywał tak zwaną Drużynę. Naprawdę była to zawodowa armia wojów, którzy służyli dziedzicznie władyce, w ramach uzyskania pewnych korzyści materialnych. Obecnie wojowie ci nie dostają już za swe usługi krów czy niewolników. Są zwalniani z podatków lub obdarowywani kawałkiem ziemi kniazia. Nadal służą mu swymi mieczami, a bogatsi - nawet mieczami całych podjazdów. To, co różni ich od szlachty wschodu czy rycerzy Bertony, to brak feudalnych powiązań z warstwami niższymi. Ziemię im nadaną muszą obrabiać sami lub rękoma wojennych brańców. Prymat wojów wobec chłopstwa objawia się nie pochodzeniem, tylko bogactwem i życiem z przemocy. Sytuacja utrzymywania wojów przez poszczególnych kniaziów na zasadzie rozdawnictwa przywilejów oraz ziemi doprowadziła do osłabienia pozycji króla, gdyż teraz każdy lokalny władyka ma na usługach prywatną armię. Co za tym idzie, władza centralna jest w Eadernie bardzo chwiejna…

Kultura Materialna
Potomkowie plemion Slavów Zachodnich, choć ulegli już wielu wpływom swych sąsiadów ze wschodu i południa, wciąż pod względem materialnym należą do rodziny ludów slavskich.
W budownictwie dominuje łatwe do pozyskania drewno. Kamień zarezerwowany jest jedynie dla chramów i króla. Siedziby prostych ludzi to ciemne, jednoizbowe chaty posiadające klepisko, gdzie wielodzietne rodziny żyją pospołu z bydłem. Hoduje się zazwyczaj świnie, kury. Krowa stanowi z wołem największe bogactwo, zaś koń to przywilej niezwykle majętnych wojów.
Podstawę żywienia stanowi zboże i płody lasu, który wolno wsi użytkować w obrębie terenu wieczyście przez kniazia nadanego. Nieliczne komuny miejscowych małych ludów dostarczają bardziej zróżnicowany asortyment żywieniowy. Bartnicy natomiast zyskują wielkie profity na handlu miodem, prawdziwym słodkim złotem eadernskich borów.

Typowy Slav Zachodni nosi prosty ubiór z lnu, tani i łatwo dostępny. Szlachta czy kapłani zazwyczaj mają jedynie odzienie lepszej jakości lub ze skór oraz futer. Kniaziowie czy mieszkańcy stolicy potrafią sprowadzać barwione suknie z dalekich stron świata.
W zdobnictwie dominują elementy roślinne, czasami zawierające motywy norskie. Do wyrobu biżuterii najczęściej służą drewno, kości i bursztyn. Ten ostatni jest zarazem ważnym towarem eksportowym. Stal, mimo pewnej liczby krasnoludów na terenie państwa, to nadal surowiec strategiczny. Tylko najbogatsi mogą zaopatrywać się w kolczugi, czy coś więcej podle szpiczastego szłomu. Wojowie okrywają się przeważnie skórzniami, czasami zbrojami paskowymi. Ilość stalowego pancerza świadczy zawsze o majętności i znaczeniu w społeczeństwie. Stalowa broń też jest trudno dostępna, tym bardziej przedniej jakości. Dominują toporki i włócznie, wśród chłopstwa zaś wszystko, co znajduje się pod ręką. Coraz większą rolę na polu bitwy odgrywa koń. Stąd jazda jest trzonem sił uderzeniowych kniaziów. Duże znaczenie ma też rola konia w kulcie Świtżboga. Reszta armii to spieszeni zbrojni, zwani tarczowymi, oraz pospolite ruszenie wściekłego motłochu z dziczy. Najokazalszymi budowlami Eadernu są grody i chramy poświęcone bogom. Prócz tych ostatnich spotkać można jeszcze proste kamienne lub drewniane figury bóstw, szczególnie Świtżboga.

Gród jest slavską budowlą, która pełni funkcję swego rodzaju zamku. Najokazalsze z nich to zazwyczaj stałe siedziby poszczególnych kniaziów. Są jednak grody graniczne oraz garnizony dla Drużyny. Budowle mieszkalne w grodzie otacza przynajmniej palisada. Zwykle jest to ziemno-drewniany mur. Slavowie zwykli stawiać domostwa w miejscach trudno dostępnych, najbardziej skłaniając się ku wysepkom i rozwidleniom rzek. Potomkowie Eaderna wciąż kultywują ten zwyczaj. Mieszkańcy napadniętych ziem również będą szukać schronienia w takich lokalizacjach. Będą i składować daniny od nich, aż pojawi się wysłannik kniazia.

Świątynie to drewniane konstrukcje na planie koła, otoczone świętym gajem. Centrum stanowi bałwan, nieco bardziej wyszukany niż ten na północy. Otacza go krąg ze świętego ognia.

Wszystkie prawa zastrzeżone. LineCladis
DivineEye Studio.
Czas generowania strony 0.066 s | Liczba zapytań SQL: 7 | Engine ver.: 1.94