Uwaga! Gra jak i rejestracja została bezterminowo wyłączona.
Menu
Norsa
2018-06-21 04:27:07

(strona w przygotowaniu, proszę o cierpliwość) 

 

 

 

 

Główne miasto regionu: Álhøeim

Inne miasta regionu: Tøgg, Flota Zakonu

Położenie
Norsa znajduje się w północno-zachodniej części kontynentu. Od południa graniczy wąskim przesmykiem lądu z Eadern. Jej granicę aż od południa po wschód stanowią Góry Północne, pomiędzy którymi rozciąga się wąska granica z Thurną. Większość Norsy położona jest na porytym fiordami półwyspie Nj Örd. Jest to najdalej na północ wysunięta, znana część Elroth.

(kliknij na obrazek aby powiększyć)

 

 

Klimat:
Na południu jest o wiele zimniej niż w Eadern, acz nadal można wyróżnić cztery pory roku, z której lato i wiosna są najkrótsze. Im bardziej na północ tym chłodniej, noce stają się dłuższe, a śnieg leży dłużej. Sama północ oraz góry są praktycznie cały rok spowite zimą. Tam też przez ponad pół roku trwa ciemność, a słońce nieprzerwanie świeci tylko kilka miesięcy w roku.

Geografia:
Od granicy z Eadern, zwanej Ostatnim Stańcem, aż po rzekę Norfin rozciąga się potężny bór Ulfrärd. Jego mroczna głębia, zamieszkała przez półdzikie plemiona kontynentalnych Norsów, dopiero za nurtami Norfinu ustępuje miejsca krainie zwanej Hlämgardem, otoczonej przez Góry Północne od wschodu, a od zachodu Morzem Krøjken. Ciągnie się ona daleko na północ,otaczając słone jezioro Hacite gęstwiną pierwolasu i kończąc dopiero wraz z ostatnimi z obrośniętych podgórz. Tam, za nurtami rzek Allen na zachodzi i Gouda na wschodzie, czai się niegościnny Fjöngard, wiecznie zamarźnięty półwysep gdzie od mrozu pękają pnie drzew.
Wschód za wielkim grodem Álhøeim to na poły bezludna lodowa pustynia, zamieszkała przez dzikie bestie i nieliczne plemiona Norsów skupione wzdłuż wybrzeża Morza Krøjken i jeziora Lehtovour. Na dalekim zachodzie znajduje się Jezioro Tora, a za nim Pustkowie, gdzie udają się tylko szaleńcy. Po drugiej stronie Góry Trolla, najwyższego szczytu pasma o tej samej nazwie, nie mieszka już nikt poza barbarzyńskimi bestiami i ciągle wojującymi norskimi Krasnoludami, których najdalsze na północ górzyste państwa-twierdze znajdują się właśnie tutaj.

Historia:
Norsa, kraina ukształtowana przez mroźne wiatry i gorące ognie tryskające z wnętrza prastarych gór, zaczęła swą historię na długo przed wyruszeniem w morze pierwszych norskich długich łodzi. Tysiące lat temu pierwsze klany krasnoludów osiedliły się w Górach Północnych i Górach Trollich, tworząc tam swe potężne Twierdze. Wkrótce sztolnie ich siedzib sięgnęły pokładów przednich metali, pozwalając rozwinąć się odizolowanym państwom-miastom na potężną skalę. Bogactwo ma jednak zawsze swoje złe strony, bowiem im głębiej kopali, tym straszliwsze i bardziej starożytne tajemnice odsłaniała przed brodatą rasą ziemia. Wkrótce zaś mury krasnoludzkich Twierdz miały po raz pierwszy zaznać oblężenia.

Nie wiadomo kim dokładnie byli wrogowie norskich khazadów w tamtych zamierzchłych czasach. Strzępki świętych dla tej rasy kronik niełatwo przetłumaczyć dla młodszych ludów, sami powiernicy tej wiedzy mówią zaś o niej niechętnie. Już wtedy jednak Norsa była krainą niegościnną, pełną protoplastów istot takich jak trolle, orkowie czy sytüry. Pewne wzmianki sugerują iż ukryte wśród boru Ulfrärd omszałe kamienne kręgi i tajemnicze ruiny mogły należeć do wrogich khazadom elfów. Jakakolwiek była jednak prehistoria Norsy, prymitywni przodkowie jej ludzkich mieszkańców przechowali jej mglistą pamięć w niezliczonych sagach o wojnach bogów, konfliktach z potworami głębi i smoczymi potomkami.

Norsowie, zwani również Grabieżcami z Północy, przybyli na te ziemie prawdopodobnie niecały tysiąc lat temu. Dobitnie różniący się od Slavów czy Esperów, wysocy jasnowłosi barbarzyńcy wyłonili się z gęstych borów kontynentalnej Norsy i szybko osiedlili na całej szerokości przeoranego fiordami południowego wybrzeża. Waleczni z natury, zmuszeni przez ograniczoną ilość ziem do nieustannej wojny między sobą i handlu dobrami morza, stworzyli kulturę wojowników, przed którymi drżą wszystkie krainy wielkich wód. Lud krainy lodu i ognia pozostaje mało znany dla świata aż do sławetnego 260 roku PoUT, gdy chcące oblegać Twierdze krasnoludów w Górach Północnych armie Cara Borysa Slavobójcy napotkają na swojej drodze potężnie zbudowanych wojowników, schowanych za murem tarcz i toporów krasnoludzkiej stali, będącej nagrodą za najemną służbę w złożonej z ludzi Norskiej Gwardii. W 300 roku PoUT po raz pierwszy długie łodzie wyruszają wzdłuż wybrzeża na grabież, paląc nadmorskie wsie w krainie zwanej potem Eadern. Czas Norsów wybija. W niecałe dwieście lat zasłyną łupieżczymi napadami od północy, aż po Bertonę. Ich kupcy odwiedzą dalekie porty Ushary i Dai’pei, a wzięci siłą niewolnicy dotrą na ołtarze terakańskich świątyń. Z czasem wśród samych Norsów wyłonią się trzy główne grupy, które zawalczą o władzę nad swą kraina. Z nich wszystkich najpotężniejsi będą Jørnsnorsowie, których zwaśnionych Jarlów zjednoczy ród Böersanga, rządzącego z Álhøeim. Dorobiwszy się na handlu i najemnictwie wśród krasnoludów staną się około 496 roku PoUT największą siłą regionu. Będzie to zasługą wnuczki Bøersanga, Brønhildy, Królowej Łupieżców, której imię trwoży do dzisiaj najmężniejszych mieszkańców wszystkich wybrzeży Erloth. To jej elitarni Żelaźni Grabieżcy, odziani w stal krwiożerczy najemnicy i morscy rozbójnicy zdolni stawić czoła w polu największej elicie wojskowej kontynentu staną się nadzieją Wspólnoty na przełamanie słabości ich Frakcji wśród fal. Brønhilda ostatecznie w 524 roku PoUT przystąpi do Wspólnoty Slavów razem z Jørnsnorsami jako najemniczka, tym samym zmuszając rok póżniej flotę Zakonu do inwazji na Norsę.

Wszystkie prawa zastrzeżone. LineCladis
DivineEye Studio.
Czas generowania strony 0.053 s | Liczba zapytań SQL: 7 | Engine ver.: 1.94